Çam

Mevsimler gelip geçiyor, yapraklar yeşeriyor, hava bir bulutlu, bir güneşli oluyor; ben aynı ben… Ne mevsimler ne insanlar ne batıp doğan güneş benim yeşilliğimden bir şey götürmüyor. Diğer bütün ağaçlar zamana göre farklı biçimler alıyor, ben hep aynıyım hep yemyeşil… Bir çam ağacı olmak bu demek mi bilemiyorum. Halbuki gökyüzünden düşen damlanın her birini ben de hissediyorum ağlarcasına, ben de duyuyorum gök gürültüsünün o eşsiz sesini, ben de görüyorum şimşek çakmasını… Peki neden hiçbiri beni etkilemiyor? Kökler diyorum bazen, yaratılış diyorum bazen de… Bazen de kendimi yalnız hissediyorum. Ne olursa olsun etrafında ona hiç değmeyecek bir oluş içerisindeki beni hissediyorum.de…