Huzur Pencereden İçeri Girer mi?

Tamam, işte topladın Leyla tüm evi. Dip, köşe, bucak… Açtığın pencerelerden içeri girmesini bekledin huzurun. Tek kapalı olan yere geçip -hatta kapatıp- sıkıca kapıyı çöküp dizlerinin üstüne baktın, ayın gündüz yansımasına. Kafanda endişelerle dolu bir umutla. Belki geçti saatler, kovaladı saniyeler bir diğerini. Uzanmak gelmedi içinden kapının koluna, beklediğin huzur ya dolmadıysa?
Bunun pencerelerden içeri dolacak olmasına inanmıştın bir kere, sokağa bakınca el ele yürüyen çiftlere her baktığında. Herkese doldu da huzur, kaldı fazlası sokaklarda; oradan da senin açık pencerelerden sana? Ahhhhhh, dedi uzunca Leyla içinden çıkarmak istercesine tüm huzursuzluğunu. Anladı yine olmadığını. Huzuru bulmak için mutluluğu aradı gözleri, kaybettiği geldi aklına doğduktan hemen bir süre sonra.
Bu defa Leyla, baktın oturduğun sandalyeden pencereye bir kez daha. O kadar puslu bir camdan hangi gerçeği görebilecektin ki? Kalkıp uzandın kapının koluna. Aldın eline zahiri bir bez, silmeye başladın aklının odalarını. Gusül aldırdın pencerelere.
İşte, şimdi ışık girebildi senin pencerelerden içeri birçok renkte. Belki de, dedin Leyla, belki de aradığım huzur doğacakmış kendimde.

Görsel: Meel Temphanon