Gazale: Uzun bir gecenin öyküsü
Devlet Tiyatroları’nda sergilenen bir oyun.
Uzun bir gecenin öyküsü…
Oyunla ilgili teknik bilgilere bilet almaya karar verdiğinde bakarsınız diye yazıma eklemiyorum. Yazımın içine size her şeyi anlatırım diye konusunu da eklememeye çalışacağım. Aslına bakarsanız konusuna hiç bakmadan gitmenizi tavsiye ederim. Ben öyle yaptım. Yazarı dışında hiçbir bilgiye bakmadan gittim. İskender Pala’yı bilenler, oyunun muhtevasını da az çok tahmin edebilirler. Aslında divan edebiyatını, onların aşk ilkelerini bilmeyenler, divan şiiri geleneğinden, tasavvuftan haberi olmayanlar keyif almazlar mı diye insan kaygılanmıyor da değil. Ancak aşktan herkes anlar zaten oyunun içine girince, kendini oyuncuların ruhlarına teslim edince, alt metinlerin bence hiçbir önemi kalmıyor. Bizim iç sesimizi ara ara duyuran Celep Ağa’ya da kulak verdik mi gerisi tamam.
İstanbul’da bir gece, bir tekkede, bir oyun…
Bir soru…
Aşkını ve kaderini anlatırsan, kurulan satranç oyununda sıkışan şahını kurtaracaksın. Tek kural yalansız anlatacaksın. Oyunun sonunda herkes kendi kaderinin düğümünü çözecek ve herkes aşkının ve mizacının bu kader olduğunu görecek. Yani ben böyle anladım. Oyunu görünce neden bu kadar kapalı yazmaya gayret ettiğimi anlayacaksınız, hepsi sizin için.
Âşık oldunuz mu?
Oyunda hayır cevabı kabul edilmiyor. Şems-i Tebrizî de aşık olmayan insanın aslında eşek olduğunu söylemiyor mu? Bu arada oyunda Mevlânâ’ya da selam gönderiyor İskender Pala, o büyük aşığa ben de yazımda yeri geldi Şems-i andım kimse alınmasın.
Hepimizin insan olduğundan yola çıkarak bir soru daha bırakıyorum buraya bu aşk sizi ne etti?
Şair mi, öğretmen mi, sıvacı mı, boyacı mı, ressam mı, marangoz mu?
Gazale’nin; dekorları ve müziği de çok etkileyiciydi. Gölge oyunları çok başarılıydı. Oyuncu kadrosu az, mekânın tek olmasına rağmen oyunun çok akıcı olmasının sebebi konusu kadar kullanılan bu tekniklerin de sayesindedir.
Biraz gerçek, biraz hülya bir yazı bırakıyorum buraya tıpkı bahsettiğim “oyun” gibi, tıpkı hayat gibi. İyi seyirler.
