Her bitiş, yeni bir başlangıç
“Yaşamınızda bittiği için acı çektiğiniz, sizin için çok önemli şeyler nelerdi? İlişki, macera, yolculuk, kariyer vs. olabilir. Size acı veren o bitişlere bugün geri dönüp baktığınızda neler hissediyorsunuz? Biten tüm o deneyimlerin arkasından yaşam size neler getirdi, gidenler hangi iyiliklere yer açtı, size neler öğretti?”, diye soruyor Arzu Prema.
Lise dönemi benim için çok keyifliydi ve bittiği için çok üzüldüm. Sanırım beni üzen biraz da büyümekti, daha fazla sorumluluk almak. Lisede bütün sınırlarımı zorlayan biriydim. İllegal bir şekilde okuldan kaçar, yoklama fişi ya da izin belgesi çalıp kendimi var yazdırır, keyfimce gezer tozardım. O zamanlar bunun sonuçlarının farkında değildim tabii, sonuçlarını hiç düşünmeden birçok şey yapardım. Şimdi o zamanlara bakınca içimde hiçbir pişmanlık yok. Tabii yaptığım hırsızlığın bir yaptırımı olmadığı için olduğunu düşünüyorum, olsaydı eminim çok pişman olurdum. O günlerden bana kalan anılarım oldu, şimdi pek görüşmesek de hep hatırlanacak dostluklar ve belki de ne olursa olsun bir yolunu bulurum düşüncesi.
Şimdi ben böyle yazdım ama arka plan çalışıyor, ben de aktarıyorum. Pişmanlık yok yazdım ya zaten bir şeye çok keskin bir şekilde “yok” diyorsan, sanırım arkasında saklanana bakmak gerek ya da benim işleyişim mi böyle bilemedim. Diyor ki arka plandaki suçluluk duygum: “O kadar okuldan kaçmasaydın ve daha iyi çalışsaydın şimdi daha iyi yerlerdeydin. Şimdi bu kadar çalışmak zorunda kalmazdın…”
Bu doğru olabilir. Anadolu lisesinden mezunum ve o zaman Anadolu liselerine girmek şimdikinden daha zordu. Ben İzmir’in en iyi üçüncü puanına sahip liseye girmiştim ve neredeyse hiç çalışmadan, çalışırmış gibi yaparak üniversite sınavını kazandım. Dokuz Eylül Üniversitesi’nde ne olduğunu hiç bilmediğim, sırf okumak olsun diye yazdığım bir bölüm okudum. Kendimi hiç tanımıyor ne istediğimi hiç bilmiyordum. Sahi kimdim ben, nelerden hoşlanırdım?
Zamanla keşfettim, halen keşfediyorum.
Evet, çalışıyorum tutkuyla, adanarak, keyifle ve en önemlisi isteyerek…
Okul bittikten hemen sonra evlendim , çalışamadım da… Çalışmadım mı desek bilemedim, sonra çocuklar oldu ve yaşam beni şu anda olduğum yere getirdi. Yoga eğitmenliğine. Sorduğum her soruyla burada da farklı alanlar açıldı ve şu anda ne yapmak, ne öğrenmek, ne öğretmek istediğimi biliyorum. Kendimi tanımaya başladım. İyi ki buradayım. Yaşamanın bu kadar keyifli olduğunu, beni rahatsız da etse her duygumla yüzleşebileceğimi, kabul edebileceğimi, kabul olmadan değişim olmayacağını ben bu yolda öğrendim. Tabii bir sürü yöntem kullandım, deneme yanılma yaptım. Bunu da yapabileceğimi, hata da yapabileceğimi, hatanın başarısızlık olmadığını öğrendim. Hiçbir şey için geç olmadığını, geç kalmadığımı ve ertelememem gerektiğini öğrendim. Şimdi iyi ki buradayım.
Soruların cevaplarını bizimle paylaşmak istersen yorumlara yazabilirsin, ben de senin hikayeni duymak isterim. Yanlız değiliz ve bunu bilmek çok iyi hissetiriyor bana, peki ya sana ?
