İçimden Geldi
Bizim zamanımızda yapılan sınavlarda öğretmenimize: “Bildiğimiz sorudan başlayabilir miyiz öğretmenim?” diye sorardık.
Ya da ders çalışırken sevdiğim, ilgi duyduğum, istediğim derslerin ödevlerini önce yapardım.
Ben de şimdi bir iki şey, içimden geçenler şeklinde kaleme almak istediğimde bildiğim, istediğim yerden başlamak istedim.
Bildiğim demek biraz iddialı olabilir belki; ama hissettiğim, istediğim diye başlayabilirim.
Hepimizin iç dünyası birbirinden farklı, tıpkı parmak izi gibi. Çok da anlamlı çok da rengarenk, gökkuşağı gibi…
İçimizde bulunan gökkuşağı renklerinin parıltısını hissederek bu güzel renklerin ışığında yol alabilmek…. Çok keyifli olmaz mı sizce de ?..
Korku, kaygı, yargılama, öfke, nefret geldiğinde kabul edip sadece gelip geçmesine izin vererek yaşamak…
İçimizdeki sevgi ışığını çoğaltarak…
Hep kalpten hissederek, kalbimizdeki sevgi ve şefkatle beslenerek…
Teşekkürümüzü, şükrümüzü her daim dile getirerek…
Çok mu zor böyle bir dünya?
Benim hayalimdeki dünya…
Kendi gerçekliğimi yaşamak kendimi gerçekleştirme fırsatını yaratmak istercesine, içimden inanılmaz bir coşku ve çocuksu sevinç ile hayalini kurmak bile çocuğun yaşadığı sevinci anımsarcasına benimle…
Ben hep böyle mi yaşıyorum diye kendime sorduğumda: “Tabii ki evet!” demeyi çok isterdim; ama yaşanabilmesi, bakış açımızı değiştirip düşüncelerimizi farklı yönlendirebilmemiz mümkün değil mi?
İnsanın aklından günde kim bilir -bir ara altmış bin civarında diye okumuştum bir yerde- kaç düşünce geçiyor. Bunun yüzde 90’ı geçmişe, yüzde 10’u da geleceğe ait oluyor genelde. Yani şu ana yönelik hiç düşüncemiz yok! Adım atmak, keşfetmek, başlamak, denemek yerine sürekli geçmiş ve gelecekle ilgili düşünüyoruz belki de.
Uyanış süreci nasıldır? Uyanış süreci zorlayıcı, aldatıcı, yıkıcı olabilir belki; ama güzel de olabilir.
İçimizdeki korkuyu, yargıyı, karanlığı, kötülüğü, kaygıyı, şüpheciliği, güvensizliği hep örtmeye çalışmak, halının altına süpürmek ne işe yarayabilir: “Kendimizi kandırmaktan başka?” Onlara bir bakıp bizim parçamız olduğunu kabullenip kucaklayıp ışığımızla aydınlatmak mı doğru olan ya da ne doğru ne yanlış kime göre neye göre doğru? En önemlisi kalpteki, içindeki sevgi ışığını, gücünü hissederek yol almak değil mi? Endişe ve şüphe duymadan.
Bazen durup bakmak gerekiyor. Hareket ederken kaldırdığımız tozlar bizi amacımızdan uzaklaştırabiliyor. Yavaşlamak, durup bakmak, dinlemek, aramayı bırakıp akışa güvenmek…
Ne istiyoruz?
Bazen istemeyi, hissetmeyi unutuyoruz.
Geçenlerde yaşadığım bir olay neticesinde içimdeki umut biraz daha yeşerdi sanki. Çok küçük ayrıntı ya da olması gereken şeylere bile olduğu için bu kadar sevinebilmek hep nasip olsa keşke.
Ankara’nın meşhur Tunalı Hilmi caddesindeyim, kahve içmek için oturduğum kafede bir çocuk geldi yanıma:
-Karnım çok aç abla bana bir şeyler alır mısın?
Bu arada da mekân sahibi ya da çalışanı:
-Kusura bakmayın, bunlar hep böyle, çok alıştılar, hep böyle dileniyorlar, insanlara bir huzur vermiyorlar, rahat oturtmuyorlar…
“Sıkıntı yok” deyip teşekkür ettim mekân sahibine.
İstediği yiyeceği aldıktan sonra ben devam ettim kahveme, içim sızlayarak daldım derinlere…
Evime doğru yürürken çok sevdiğim Kuğulu Park’tan geçerken oradaki bankların birinde kafedeki çocuk, büyük bir iştahla sandviçini yerken, yanına gelen sokak köpeğine: “Senin de mi karnın aç?” diye parça parça koparıp kendi sandviçinden vererek gülümsüyor hayata ve kendine.
O an hissettiğim duygunun, boğazımdaki düğümün, içimdeki şefkatin tarifi yok.
Ne güzelsin sen çocuk!
Ne güzel bir kalbin var!
Yanına giderek sevgiyle yüzüne bakıp “iyi ki varsın!” diyebilip biraz da harçlık verdim. Kalbimizde sevgi, aşkla yanan ışık, sırtımızda huzurla dolu kanat, kollarımızda bolluk-bereket, paylaşım, adımlarımızda neşe olsun hep. Paylaşımlarımız hep samimi, şeffaf ve şefkat dolu olsun. Teşekkür, şükür hep hayatımızda olsun. Kalbi güzel insanlarla dolsun dünyamız.
Hep sevgiyle….
Görsel: unicef.org
