Yol

Gökyüzüne bakıp orda kaybolmak, bulutların nelere benzediklerini tahmin etmek; beni anneme, çocukluğuma götüren yegâne şeylerdendir. Belki de kafamı kaldırıp yukarıya baktığımda maviliğin içindeki çeşit çeşit bulutları görmek içimi ısıtıyordur. Kim bilir belki de onlar benim iyi olan tarafımı ortaya çıkaranlardır. O uçsuz bucaksız manzaranın içinde şekiller aramak ya da sadece dalıp gitmek… O halimi başımı yukarıya çevirdiğimdeki boyun ağrılarıma rağmen çok severim. Bilirim ki orada yargısız, yorumsuz, sakin, dingin bir hayat var. Hem de kara bulutlara, şimşek çakmalarına, yıldız kaymalarına rağmen… Gökyüzü bana hayatta olabilecek her olay örgüsünde istenmeyen durumlar olsa da istediğim hayatın olma imkânlarını hatırlatır. Ve bunu her hatırlamak istediğimde ya da ihtiyacım olduğunda gökyüzüne bakmak beni yoluma geri getirir. Yolda olmayı seven herkese…