Yüzleşme 

Gidişine böyle hüzünleneceğimi bilmezdim.
İki dirhem bir et, mecalsiz titrek bedenin
Yokluk varlığına hükümlü…
Sürgün yiyen beden gidişe hazırlanırken
Yolcu olduğunu ziyan günlerde hatırlayan
Bi çare sessizlik demindeyim.

İçimde yer mi açıldı,
Yoksa dibi görünmeyen kuyudan
Sesim mi yankılandı bilmem!
Onca kahır,
Gidince ağlayan gözler aslında kim içindi ?

Çekilen dertlere mi, çektirenin gidişine mi?
Hasılı… Kul sadece kendinden değildi.
Hakkını arayan ve isteyen nefs için
Hakkın görmediği bilmediği yer neresiydi?
Affetmek için hep son nefes mi gerekti?

Meğer ne çok şeye tesir etmiş izlerin…
Ya gidişin götürdü bir şeyleri
Ya da ben, bendeki yerini hiç bilemedim.

Gerçekte içimi bu denli acıtan neydi?
Varlığın yokluğu mu?
Yoksa yokluğun varlığı mı?
Terazi vicdan kefesinde dengesini mi yitirdi ?

Babalar dağı, şimdi analar dağına adda mı gitti?
Bilet tek yön, tek seferdi.

Affetmek denilen olgu,
Kibir dolu kabın içindeki yansıma,
Dünya sınavındaki sorular…
Unuttuğunu unutuyorsa insan,
Suç onu hatırlatanda,
Yoluna çıkaranda.
Sorunun zorluğunda değildi.

Ahh! O babamın gözleri,
Nasılda acıttı yüreğimi.
Daha önce bu denli buğulu, hüzünlü ve…
Yalnız gelmemisti.
Gözlerinin mahmurluğu yorgunluktan mı?
Hayır, hayır!
Kaybettiği yılların hatıra kesikleri,
Kağıdın elini kestiği gibi açıtmıştı yüreğini.

Duvarları virane evin çatısına çöken,
Matemin yaştan münezzehliği,
Ruhun beden kisvesini terk etmesi,
Sonsuzlukta kaybolma,
Hiç olma korkusunun görülmeyen nefesi miydi ?

Gidene mi ağlıyordu insan
Yoksa…
Kalanın çaresizliğine mi?
Yoksa sırasız kesilen biletin
Piyango cekilişine mi bilinmez.
Attan inip yaya gitmek gibi değil ki bu gidiş
Tevekkül ve tefekkürsüz rota çizilmez.

Kaç kapıdan geçer nefs ki
Perde perde bu sahne bitmez.

Muamma ya da arafta kalma korkusu var gözlerde
Vaktin çalacağı kapının ansızlığı sarar kolu kanadı.
Evvel yastık altında, başındaki sarıkta saklanan
Dikişsiz gelinlikmiş kefenin adı
Adını anmaya, söz söylemeye dilin varmadığı.

Ey nefsim!
Ey doymak bilmeyen arzum hevesim,
Yaşam döngüsünü aklın almıyorsa
Gönül denen sese kulaklarını tıkama.
Var git şimdi ağlayabildiğin kadar ağla.