Annenin Kınası
Bugün Cumartesi, kendine ayır. Buluşmak istersen yine buluş canına can katanlarla ama bir çık çarşıya, al kınanı. Bugün hilale geçiyoruz, dün vedalaştıysan o aslan yeni ayının sevgiden, zarafetten, adanmışlık ve anlayıştan, bildiklerine inançtan gelen gücüyle; sana yük olanlardan, bıraktıysan zaten artık taşıyamadığın ve sana ait bile olmayan, kuşaklardır taşıdığınız küfeyi; en azından içinde, kalbinde özür dilediysen kırdıklarından; al kınanı, yola ilk adımlarını atmadan bir nirengi koy kendi üzerine ki hatırla, annenin eli her daim elinde. Dağıt şifanı, yay yaşam enerjini, paylaş, ek tohumlarını diye.
Düğün her zaman hayat arkadaşınla kavuşmak için yapılmaz. Sana verilmiş olan ve belki de bilmeden alıp kabul ettiğin tüm yüklerden, kalıplardan, yargılardan, aslında sadece bakış açısı olan inançlardan, yerine geçtiklerinden sıyrılıp kendinle kavuşman büyük kutlama ister. O coşku dışarı taşmak, o enerji mühürlenmek ister. Kınanın frekansı bu mühre enerjinin kalıcılığını verir. Ve kına her zaman kutlama için değil, daha çok değişim dönüşüm içindir. Zaten kutlama da o dönüşümün kutlamasıdır, yeni alana geçiş… Hayatlar birleşirken de kendinle kavuşurken de. Sürerken yeşil olan; yeterince bekleyip suyla arınınca kırmızıya, turuncuya dönüşür. Sen de bırak kendini akan suya, parlasın taze rengin arınmışlığınla. “Kına sürmek” denmez “kına yakmak” denir, neden? Anka gibi yanıp yeniden doğuşu simgeler. Mühürler ayrıca niyetini. Gezdiğin yollar, yanından geçtiğin ağaç, tependen uçan kuş, bastığın toprak, etrafını saran çiçekler, yanağını okşayan rüzgâr ve dahi tenini yakan güneş şahitlik eder bu mühre. Söylerler anneye; sana söz verildi, bize söz verildi, bizimle yaşayacak, akışa katılacak, kendini kör kuyulara kapatmayıp her gün yeniden doğacak bizimle. Ve sen her baktığında hatırlayacaksın kendine verdiğin sözü, yeniden doğuşunu, kuyulara artık düşmene gerek kalmadığını, sadece kendi yolunda yürümenin özgürlüğünü. Çiçekleri ezmeden, çiçeklere çiçekler katarak…
Ve hatırla, bu sözlerim her hatırladığın anda kaim, aslında zamansız. Nefesin daraldığı her an elini kalbine koy, elim elinde.
