Kabullenmek

Soğuk bir İstanbul akşamıydı. Sanırım evimdeki en sessiz akşamdı. Zihnim o kadar dağınık ve bulanıktı ki düşünmeden alıkoyamıyordum kendimi. Yavaşça oturduğum koltuktan kalktım. Sanki vücudumun ağırlığını koltukta bırakmış gibiydim. Çekmecemden sayfaları sararmaya yakın defterimi aldım. Sanki o an yazsam içim rahatlayacak okusam için de kaybolacaktım. En sevdiğim bardağıma güzel bir çay koydum heveslenmiştim yazmaya rahatlayacaktım çünkü. Masama çekildim. Üzerinde en son annemin ördüğü dantel işlemeli masa örtüsü bulunuyordu. Usulca katladım. En yenisinden sayfamı açtım. Hafif açık penceremden içimi ürpertecek bir rüzgâr hissettim. “Elbette” dedim, bu da bir güzel histi. İnsan olmamın hissiydi. Düşüncelerimde anlamsızca ne kadar boğulduğumu fark ettim. Yazsam belki de roman olurdu.

“Yaz” dedim

Evet, yaz ama güzellikleri yaz. Kalemin güzel çizsin. Zihnin saçmalamış şu dünyanın içinde güzeli düşünsün dedim. Kalemine dökülsün oradan defterine. Gerek var mı bu kadar kendini yıpratmaya? Gerek var mı seni sadece birkaç saniye ya da birkaç zaman görmüş birinin senin için yaptığı alçaltıcı yorumların altında kendini ezmeye? Nasıl bir mucize olduğunun farkında mısın? Etinle, kemiğinle, duygularınla, düşüncelerinle, gülümsemenle, ağlamanla her şekilde nasıl da güçlü olduğunun farkında mısın? Kabullenmeliydim en başından beri girdiğim bu başarı öyküsünde çok fazla yara alacağımı çok fazla yıpranacağımı kabul etmeliydim. Beni ne düşürebilmeliydiler ne de bu zihnim, bedenim buna izin vermeliydi. Sanki sonu olmayan bir yol gibiydi istediklerim ama biliyordum zaman gerekliydi… Yazdım, evet kalemim bu sefer güzellikleri yazdı. Kalemim en güzel hedeflerimi yazdı. Kalemim ilerideki başarımın en güzel resmini çizdi.

Kabullenmiştim zamanın beni en güzel noktalara getireceğini ve çabamın beni güzel yollara taşıyacağını. Kabullenmiştim bu yolda çok fazla taş alacağımı, belki de ceplerim ağırlaşacaktı yürümem zorlaşacaktı ama yine de vazgeçmeyecektim. Diyorum ya en sessiz akşamdı diye. Biliyorum yine şenlenecekti evim. Yine şenlenecekti yazılarım ve zihnim.

Kabullenmiştim insanları değiştiremeyeceğimi. Kabullenmiştim başarı öykümde tek yürüdüğümü.