Soğuk bir İstanbul akşamıydı. Sanırım evimdeki en sessiz akşamdı. Zihnim o kadar dağınık ve bulanıktı ki düşünmeden alıkoyamıyordum kendimi. Yavaşça oturduğum koltuktan kalktım. Sanki vücudumun ağırlığını koltukta bırakmış gibiydim. Çekmecemden sayfaları sararmaya yakın defterimi aldım. Sanki o an yazsam içim rahatlayacak okusam için de kaybolacaktım. En sevdiğim bardağıma güzel bir çay koydum heveslenmiştim yazmaya rahatlayacaktım...Devamını Oku