Ait

Tanımadığın o şehrin caddelerinde hızla gidiyordun. Geziyordun gezmesine de unutuvermiştin soldaki mavi denizi. Öyle gece her şey eşit o eşsiz karanlıkta. Denizi olmayan şehir yazar ki kimliğinde, sen “ait olamam buraya” diye isyan ederdin. Sonra basar denize koşardın. Fakat gece karanlık çökünce neresi deniz, bastığın toprak mı belli değil.
Daha bitmemiş sorular vardı bir de içinde. Daha cevabını alamadığın bir o kadarı da cabası. Gene başladı zihin makinan mastürbasyonuna, en zevk aldığın kısım. Sezon 40, bölüm 3… Soru bir; “Ben kimim?” Soru iki; “Öfkem sana mı, kendime mi?” Soru üç; “Ben nereye aitim?” gibi gibi boşlukta sallanan her sezon başka bir sette çekilen aynı bayat hikâye. Tek seyirci var, kendin…
Bu iç gıcıklayan yalnızlığına çare olacak ıssız bir kişisin aslında, kendinin umurunda mı acaba? Kişi işte zaten kaç taneden oluşabilirdi ki? Diğeri, diğeriydi işte. Aslında bu içsel yalnızlığının vereceği güçten habersiz, arıyordun dışarıda bir el, ilk kim gelirse tutacakmışçasına.
Ait olmak dedin, mutlak mesele bu olsa gerek. Niyetini rüyalarına aktardın. Oralarda bir aidiyet bulacaktın. Nihayetinde doğduğun şehirde kıyı yoktu. İçindekiler kara topraklarında boğulsundu. İş böyle olunca ittiğin güçler boyunca çekildiğinin farkında değildin. Rüyalarında bile gittiğin sahillerde zihninin derinlerde yok saydığın onca DNA. Kendininkini nerden aldıysan? Tomurcuklanarak da çoğalsan vardı bir başlangıcı, o seçeneği de alıp çöpe attın. Evrim kitaplarına da başını boşa sapladın.
Google vardı elinin altında, yazdın motora kendi aidiyetini. Buldun mu? Hiç sanmam. Elinde patladı. Oldu bir geçmişte buradan. “Bari Duck Duck kullansaydım”, dedin. Geçmişi kaydetmiyordu ne de olsa. Daha sezon bitmeden 41.’ye başladın, sorular yeni baştan…
İlk soruyu değiştirme çabasına girdi yavaştan.

Bölüm 1- Soru 1

“Gelecekte şu olsun bu olsun, birazcık da şundan, azıcıkta bundan ve fırına kızarınca çıkart.” Öyle emindin ki çözeceğine. Sevinçten yakıverdin geleceğini de.
Bu öyle hesap kitap, inkâr minkar olacak gibi değildi.
Yaz kendim, arşivi temizle baştan çekiyoruz. Geçmişin hayaletinde geleceğin vaatlerinde eritme kendini. Kabul et, nefes al ve nefes ver. Şimdi var, şu an var. Kalbin var, diğeri yok, aynı kalpten onda da var.
Tüm kara, tüm deniz sende var. Sen de onlarda.

Görsel: Laura Berger