İçimdeki Küçük Kıza…

İçimdeki o incinmiş, kırılmış, hırpalanmış küçük kız. Bugün sana seslenmek istiyorum. Sen benim içimde, en derinlerde, kimsenin bilmediği, görmediği bir yerde saklısın. Bazen ben bile unutuyorum senin varlığını. Son zamanlarda kızımın okulda yaşadıkları bana seni hatırlattı, onun yüzünde seni gördüm. Bugün de o en kırılgan halinle çıktın yine karşıma. Seni ne çok sevdiğimi bir kez daha hatırladım ve sana sımsıkı sarılmak istedim. Sen beni ben yapan, geçmişimden bugüne taşıdığım, içimdeki en özel parçamsın. Belki senin yaşadıkların sayesinde bu kadar güçlü olabildim ya da öyle görünüyorum. Belki yaşadıkların, seni sevilmediğine ya da sevilmeye layık olmadığına inandırdı. O nedenle de aslında, şimdiki güçlü görünüşümün arkasında bir o kadar da kırılgan, yalnız ve sevgiye muhtaç birisi var. Belki senin çektiğin o acıları tekrar çekmemek için o kadar kalın duvarlar örüyorum etrafıma. Belki senin o zamanlar gösteremediğin tepkiyi ve isyanı şimdi fırsat bulduğumda huysuz bir çocuk gibi gösteriyorum ya da aslında sen gösteriyorsun benim üzerimden. Ama bil ki sen bu yaşadıklarının içinden çok güçlü çıktın. Ne kadar incindiğini biliyorum, kendini ne kadar değersiz hissettiğini biliyorum. Peki senin bana söylemek istediklerin var mı? Ne zaman istersen seni dinlemeye hazırım.

İçinizdeki küçük kızla en son ne zaman dertleştiniz? Bir dinleyin bakalım, belki size söyleyecekleri vardır, belki de sizden duymak istedikleri…