Sesler

“Yapma, dur, sus, orda bekle, ağlama, karışma, yap, getir, götür, bir şey olmaz, geçti geçti…” Bunlara benzer sesleri duydunuz mu? Bunları ya da daha farklı olanları duymak, çocukluğumuza ait hatırladığımız çoğu şeyin önünde belki de. Bence bu sözler sadece çocuklukta duyduğumuz ve bıraktığımız sesler değiller. Hayatlarımıza işleyen, çeşitlenen, söyleyen kişileri değişen sesler… Ben daha yenilerde fark ettiğim bir sesi anlatmak istiyorum. Çocukken babam işten geldikten sonra gününü anlatırken hep söylediği bir cümle vardı: “İnsanlarla uğraşmak zor.” Ben bunu sürekli duyar, nedenini dinler geçerdim. Geçenlerde bir sohbetin içinde bu cümlenin aynısını tekrarlarken yakaladım kendimi. Ve o zamana kadar ezbere söylediğim cümle beni, babama ve ondan duyduğum insan ilişkilerine götürdü. Ben duyduğum bu cümleyi farkında olmadan hayatıma almıştım. Hatta hayatımı ona göre şekillendirmeye çalışmıştım yine farkında olmayarak.

“Acaba bu cümlenin benim hayatımda bir yeri var mı?“

Ciddi ciddi hayatımda insanlarla ilişkimde zor olabilecek alanları hatırlamaya çalıştım. Benim hatırladığım ve “ah insanlar ne zorlar, insanlarla uğraşmak zor!” diyebileceğim bir anı gelmedi aklıma. Ve o andaki şaşkınlığımın tarifi yoktu. Kendi kendime gülümsedim. Kendimi anlamaya, çocukluk hallerimi bütünlemeye emek verdiğim bu zamanlarda bu farkındalığım beni çok mutlu etti. Böylece bir soru geldi içime: “Acaba etrafımdan duyduğum, belki duyduğum anda çok önemsemediğim, belki de hiç benimle alakalı olmayan başka hangi cümleyi, kelimeyi, yaşam kodunu hayatımda kullanıyorum?” Henüz bilmiyorum.

Sadece biliyorum ki o cümleler boşuna duyulmuyor, sıkı sıkı tutunmuyor hayatlarımıza. Benim cümlem hayatımda bir güven kalkanı oluşturmuştu. Bana çevreme karşı sınır koyabilmeyi öğretmişti ve artık görevini tamamlamıştı. Kendimi korumaya, insanlarla ilişkimi sınırlamak için bana ait olmayan, beni yansıtmayan bir cümleyi kullanmayacağım. Bu cümleyi fark ettiğim zamanlarda anladım ki insanlarla uğraşmak benim için zor değil. Hatta insanlarla iletişimde olmak bana keyif veriyor. Nasıl da ters köşeden korunabiliyor ve nasıl da hayatlarımıza sızan cümlelere sıkı sıkı sarılıyoruz?

Merak ediyorum okuduğunuzda sizin de hayatlarınızda sıkı sıkı tutunduğunuz bir cümleniz, kelimeniz var mı?

Görsel: Cemile Ağaç