Simli Bir Dünya

Bahar…

Aslında kelime anlamının her insanda aynı hissi uyandırdığına eminim. Herkesin midesinde anlam veremediği bir karıncalanma oluşur. Gereksiz umut kaplar mesela hüzünlü ve karamsar insanları. Ya da yüzeysel ruhları daha fazla yüzeyselleştirir. Ne acayip bir döngüdür bu bahar diye adlandırdığımız umut ışığı. Derken bir kadın çarptı gözüme. Uzun siyah saçları sadeleşmiş hayatının yüzündeki yansımasını kaplarcasına rüzgârla süzülüyordu. Ne acayip? Nasıl olur da bir insanın gözleri varoluşsal sürecin karanlığında kaybolmuş ve aslında olmaması gereken bir yerde usulca süzülebilirdi? Anlam veremediğim bir süreçten geçtiğine emindim o anda. Daha sonra anladım. Baharın getirdiği gereksiz bir umut, kalbinin olması gerekenden daha hızlı çarpmasına sebep olmuştu. Neden “gereksiz” diye adlandırdığımı sorarsanız eğer; karanlıkta uzun süre bulunan ve gün ışığını unutan insanlar, günün birinde yüzüne çarpan ufak bir ışıltının aslında aydınlanamayacak siyahlıklara sunulan gereksiz bir çaba olduğunu bilirler. Biliyordu siyah saçlı kadın.

Güzeldi evet. Geceleri gözlerine çarpan ay ışığı kadar etkileyiciydi sahiden bu güneş. Biliyordu bilmesine ama ne işe yaracağını kestiremiyordu. Zaten o her şeyi biliyordu. Her şey zihninde kurgulanmış ve tasarlanmış, tek sorunu eylemsel noksanlığıydı. Zaten her hüznün sebebi de eylemsel noksanlıklarımızdı. Her ne kadar siyah da olsa saçlarımız, bakışlarımızda bir yıldız gizliyse de ve her ne kadar derin de olsa gözlerimizin içi, yağmur da ışıldatsa tenlerimizi, gülümsesek de bazen gizli gizli gökyüzüne; umudun “gereksiz” olduğunu düşündükçe karanlığın görünmezliğinde kayboluyordu zihnimiz. Biliyordum ki o siyah saçlı kadın; bir gün baharın gelişini, yeni tomurcuklanan ağaç dallarına gülümseyerek kutlayacaktı. Yine biliyordum ki; gözlerine çarpan ay parçaları, simli bir dünyayı sunacaktı kucağına.

Çünkü bahar; insana umudun daim olduğunu hatırlatan bir mucizeydi.

Ve bahar; bahar var oldukça yaşamın anlamı mutlak suretle güzeldi…